ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး အစြမ္းျပ ႏွိပ္ကြပ္မယ့္ ကိစၥအတြက္ ျပန္လည္ခုခံဖို႔ အၿမဲတမ္း ျပင္ဆင္ထားရေတာ့ စိတ္ေတြဟာ
ႂကြပ္ဆတ္ေနၾကတာပါ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနသူေတြမွာ တခုမဟုတ္ တခုေသာ
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာကေတာ့ ရွိေနၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ဆတ္ဆတ္ထိ
မခံတဲ့စိတ္ဟာ တမ်ိဳးပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါကို ဗုဒၶအဘိဓမၼာကေတာ့ ေဒါသလို႔ပဲ
အရေကာက္ပါတယ္။ ေမတၱာဟာ ေဒါသကို အႏိုင္ဆုံးေသာ လက္နက္ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္ႂကြပ္ဆတ္ မာေက်ာေနသူ တေယာက္အတြက္ ေမတၱာစိတ္ကေလးကို အေလ့အက်င့္
လုပ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ စိတ္ေတြဟာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာပါတယ္။
ေန႔စဥ္ ေမတၱာဘာဝနာကို အလုပ္တခု၊ တာဝန္တခုလို ႀကိဳးပမ္းေနရမယ္လို႔
ေထာင္ထဲစၿပီး ေျခခ်မိကတည္းက ဆုံးျဖတ္၊ ဆုံးျဖတ္တဲ့အတိုင္းလည္း လုပ္ေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေထာင္ရဲ႕ အတိုက္အခိုက္ ဖိအားေတြၾကားမွာ ေမတၱာဟာ အမာေက်ာဆုံး
ေက်ာက္သားကို အသြားတုံးေနတဲ့လြန္နဲ႔ ထိုးေဖာက္ေနရသလိုပါပဲ။ မနက္ခင္းက
ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အခ်င္းမ်ားထားတာဟာ ေန႔လည္ ေမတၱာပို႔ေတာ့ ေဖ်ာက္မရ
ဖ်က္မရ၊ ေမတၱာကို မနက္က ေဒါသက လာလာ အႏိုင္ယူခ်င္ယူေနတတ္ပါတယ္။
ေမတၱာဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အစြမ္းထက္ပါတယ္။ အင္မတန္ ပူျပင္းတဲ့ မီးပုံထဲ
ေရေလးတစက္က်႐ံုနဲ႔ မီးဟာ ဟုတ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားသလိုပါပဲ။ ေဒါသေတြက
ၾကားကဝင္ဝင္လာေတာ့ စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတခု ျဖစ္ေပၚေရးအတြက္က
အားက်ိဳးမာန္တက္ လုပ္ေနရတတ္ပါတယ္။ ေမတၱာရဲ႕အရသာကို သိထားေတာ့
ဒီအလုပ္လုပ္ေနရတာ အခ်ိန္နာရီတည္းဟူေသာ ေတာင္ထြတ္ႀကီးကို ေလွခါးေထာင္ၿပီး
ေလွ်ာကနဲ တက္လိုက္ရသလို ျဖစ္လာေတာ့တာပါ။
စိတ္ရဲ႕အေျခေနတခုဟာ စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔လည္း
သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာသလို ေထာင္နဲ႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပဋိပကၡမ်ိဳးကေန
စိတ္ထဲ မေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေနမႈေတြေၾကာင့္ ေမတၱာနဲ႔ ေဒါသ
နပမ္းလုံးရတာေတြ ရွိသလို အျခားေသာ စိတ္အဆင္ေျပမႈေလးေတြေၾကာင့္ ေမတၱာနဲ႔
ပီတိ လက္တြဲမိတဲ့အခါေတြလည္း ရွိပါတယ္။
အခုဒီလို အစခ်ီေနလို႔ ေမတၱာအေၾကာင္း ေရးေတာ့မယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။
ေမတၱာနဲ႔ ပီတိ လက္တြဲမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုက စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ
ေနရာယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ထိမိတဲ့ ေရးခ်င္စရာတခု။ ေရးဖို႔စဥ္းစားတိုင္း
ဒီအေၾကာင္းက ေနရာယူယူေနလို႔ အခုေရးလိုက္တာပါ။
ေထာင္ဝန္ထမ္းဆိုတာက အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မႈ အမ်ားဆုံးသူေတြေလ။
သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုဘဝကိုလည္း သိေန ၾကားေနရတယ္။ မိသားစု ေသာကေတြကို
လာလာရင္ဖြင့္တတ္ၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ႏိုင္သမွ်
ဝိုင္းကူေပးခဲ့ရတာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ သူတို႔ထဲက မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့
ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းတေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
သူကညေနတိုင္း ေရခ်ိန္ကိုက္ကိုက္လာတတ္တယ္။ မူးၿပီး
ေထာင္ထဲဝင္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေထာင္စည္းကမ္းရွိေပမယ့္ သူတို႔ မိသားစုေသာကေတြက
ပိုေသာက္လာေစတယ္ ထင္ပါတယ္။ မမူးရင္ စကားမေျပာသလို၊ မူးလာရင္လည္း
သီခ်င္းပဲဆိုတာပါ။ တခန္းၿပီးတခန္း သီခ်င္းလိုက္ဆိုျပတယ္။ ဒီေတာ့လည္း
အထဲကေနရသူေတြက သူ႔ကို ပိုပိုခင္ၾကတာေပါ့။
တမနက္ အခန္းတံခါးေတြ ဖြင့္ထားတုန္း သူအခန္းတခန္းထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
တဝါးဝါးနဲ႔ ရယ္သံၾကားေနလ္ို႔ ဦးဇင္း ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက
စာရြက္တရြက္ကို ဝိုင္းဖတ္ၿပီး ရယ္ေနၾကတာ။ သူကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး
ငူငူႀကီးထိုင္ေနတယ္။ စာရြက္ထဲကစာကို အိမ္က ၇ ႏွစ္သမီးေလးက ေရးေပးလိုက္တာ။
ေထာင္ဝန္ထမ္းဘဝ ဆိုတာ မိသားစုနဲ႔ေတာင္ အခ်ိန္ျပည့္ မေတြ႔ရတဲ့ဘဝပါလား။
အေဖကိုေျပာခ်င္တဲ့စကား လူခ်င္းမေတြ႔ရေတာ့ မေျပာရလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ တကယ္ဆို
စာကဒီထက္ေတာင္ အဓိပၸာယ္ပိုေနေသးတယ္။ ဦးဇင္းလည္း စာကိုယူၿပီး ဖတ္လိုက္တယ္။
“ေဖႀကီး … အရက္မေသာက္ပါနဲ႔၊ ေဖႀကီး အရက္ေသာက္ေတာ့ ဆိုက္ကားသမားေတြက သမီးကို အရက္သမားသမီးလို႔ ေျပာေတာ့ သမီးရွက္တယ္”
ဒီကစလို႔ ဒီကေလးမေလးကို စသိခဲ႔တာပါ။ သ႔ူစာေမးပြဲ ရီပို႔ကဒ္ကို
ဦးဇင္းတို႔က ေတာင္းေတာင္းၾကည့္တယ္။ ပိုေနတဲ့ မုန္႔လိုစားစရာမ်ိဳးကို
သူစားဖို႔ ေပးေပးလိုက္တယ္။ စာေမးပြဲ အဆင့္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ဆုခ်တယ္။
ေထာင္ရဲ႕ ေထာင့္ေလးေထာင္မွာ ဗူးေမွ်ာ္စင္ဆိုၿပီးရွိတယ္။
ကင္းေမွ်ာ္စင္ေပၚကေန ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာ။ ဝန္ထမ္း
ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္က ကင္းေစာင့္ရတယ္။ အမူးသမား အဆိုေတာ္ မိတ္ေဆြ
ဝန္ထမ္းႀကီး ဗူးေမွ်ာ္စင္ေပၚ တာဝန္က်တဲ့အခါတိုင္းမွာ သူ႔သမီးေလး
ထမင္းလာလာပို႔တဲ့အသံကို ၾကားရတယ္။ ကေလးအသံ ငတ္ေနတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ ရဲေဘာ္ေတြက
မျမင္ရေပမယ့္ အျပင္က ကေလးကို ဝုိင္းၿပီးႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကေလးစားဖို႔
မုန္႔ေတြကိုလည္း ဝိုင္းေပးခိုင္းၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္၊
စာေမးပြဲအဆင့္ေကာင္းလို႔ ဆုခ်လိုက္နဲ႔ တရင္းတႏွီးျဖစ္လာတယ္။ အထဲက
ဦးဇင္းတို႔ စားစရာျပတ္တဲ့အခါ ကေလးမနဲ႔ မိသားစုက တတ္ႏိုင္တာေတြ လုပ္ေပးတယ္။
ဝန္ထမ္းဆိုတာက ေနရာ အတည္တက်မရွိ၊ ဟိုသြားရ၊ ဒီေရႊ႕ရနဲ႔ မဟုတ္လား။ ကေလးမ
(သူ႔အိမ္နာမည္ “ကြက္ကြက္”) သတၱမတန္း ေျဖၿပီးတဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ သူအေဖက တမူး
ရဲဘက္စခန္းကို ေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ အငယ္ဆုံးေလးက ဖေအနဲ႔အတူတူ
တမူးကိုလိုက္သြားၾကမယ္။ ကြက္ကြက္နဲ႔ အလတ္မေလးက ဖြားေအဖိုးေအေတြနဲ႔
ေနခဲ႔ၾကမယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကေလးမေလးရဲ႕ ပညာေရးခရီးၾကမ္း စေတာ့တာပါပဲ။
အဖိုးနဲ႔အဖြားက သူတို႔ေနရာကို္ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္မလာေသးခင္မွာ
ဦးဇင္းတို႔ဆီ သူဆက္ရမယ့္ ပညာေရးခရီးကို ေျပာျပတယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္၊
ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
လူမမယ္တေယာက္ရဲ႕ လုပ္အားခ ဆိုတာက ေက်ာင္းေနဖို႔ လုံေလာက္တဲ့ေငြကို
ရမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္ေလ။ သူ႔ရဲ႕ပညာေရးခရီးခဲကို ႏိုင္သမွ် ဝိုင္းကူဖို႔
စိတ္ဆႏၵျဖစ္မိလာတယ္။ ေက်ာင္းစတက္မယ့္ အခ်ိန္မွာပဲ လိုအပ္တဲ့
ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ စာအုပ္ဖိုးေတြကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာလာတုန္း
တျခားလိုအပ္တာသုံးဖို႔ အိမ္က အပ္ေပးထားတဲ့ ေငြပိုေလးကို ႀကံဖန္
လက္ထဲေဆာင္ထားတာ၊ အခု ကေလးမ လိုအပ္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ကူညီလိုက္ႏိုင္တယ္။
လစဥ္ လကုန္ခါနီး ရက္တရက္မွာ ဗူးေမွ်ာ္စင္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေအာ္ၿပီး
စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူလိုေနတဲ႔ လစဥ္က်ဴရွင္ခနဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ေငြကို
ဗူးေမွ်ာ္စင္က ဝန္ထမ္းကိုပဲ အကူညီေတာင္း ပို႔ေပးရတယ္။ ကိုယ္ေပးတဲ့ေငြဟာ
သူ႔က်ဴရွင္လခေတာင္ ေစ်းအေပါဆုံး က်ဴရွင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ေက်ာင္းတက္လို႔ မုန္႔ဖိုးမရွိ၊ သူမ်ားေတြ မုန္းစားေနခ်ိန္မွာ ဒီကေလး
ဘယ္ေလာက္မ်ား အားငယ္ေနရွာမယ္ မသိဘူး။
ပညာဆာေလာင္ေနသူကို ပံံ့ပိုးေပးရတဲ့ အလုပ္က စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးမႈတခုကို
စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဒီၾကည္ႏူးမႈေတြကို ပိုမို ရွင္သန္ေစဖို႔
ျဖစ္လာတာကေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့
ေန႔ရက္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား မိဘနဲ႔ အတူတူေနသူ၊ က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္း
တက္ႏိုင္သူ အတန္းေဖာ္ေတြထက္ သူ႔ရဲ႕အဆင့္ေတြက ေကာင္းေနတာ့ ကူညီသူကို ပိုလို႔
ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေန႔စဥ္ၾကားသိရ၊ ကူညီရတာကေတာ့ ေမတၱာနဲ႔ ပီတိ
ေပါင္းစည္းမိတဲ့ ေန႔ေလးေတြပါပဲ။ ေမတၱာဆိုတာကိုက သတၱဝါတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြား
လိုလားေသာစိတ္လို႔ ဖြင့္ဆိုၾကတယ္မဟုတ္လား။ လူသားတေယာက္အတြက္ ဒီလို
စိတ္ေစတနာေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေပၚေနေအာင္ အားထုတ္ျခင္းဟာ ေငြကုန္ေၾကးက်
တျပားမွမရွိဘဲ တျခားေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြထက္ သာတယ္လို႔လည္း
ျပဆိုခဲ့ျပန္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေမတၱာရဲ႕မိတ္ဖက္ ပီတိက သံတိုင္ၾကားမွာ
ေနသာထိုင္သာရွိမႈအတြက္ ကူညီေပးတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကြက္ကြက္ ၈ တန္းကို ေအာင္တယ္။ ေနာက္ မိဘေတြ စခန္းက
ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လိုတာ၊ အခက္အခဲရွိလာတဲ့အခါ
တတ္ႏိုင္တာ ကူညီေနတုန္းပဲ။ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္
ေအာင္သြားတယ္။ သူ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္ ၂၀၀၉ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္မွာ
ဦးဇင္းတို႔ ေထာင္က လြတ္တယ္။
သူတို႔မိသားစုေတြနဲ႔ ေတြ႔ရၿပီမွတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝမေတြ႔ခဲ့ရဘူး။
ေထာင္ကလြတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါး ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို အန္တုရင္း ၂ လခြဲ ၃
လေလာက္အတြင္း ကြက္ကြက္တို႔ဆီ ဖုန္းသာဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
“သမီးေရ အခုေတာ့ အုတ္တံတိုင္း ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေအာ္ေျပာရတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ လူခ်င္းမေတြ႔ရေတာ့ ေထာင္ထဲတုန္းက ေအာ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊
သိပ္ေတာ့မထူးဘူးေနာ္” လို႔ ရယ္စရာေတာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့လိုက္တာ၊ မၾကာခင္က
ဖုန္းဆက္ျဖစ္လိုက္တယ္။ သူဘြဲ႔ရၿပီ၊ မၾကာခင္ ဘြဲ႔ယူေတာ့မယ္တဲ့။ ဝမ္းနည္းစရာက
သူ အင္တာနက္ကို မသုံးတတ္ေသးတာပဲ။
အုတ္တံတိုင္း ျခားတုန္းကေတာ့ နီးနီးနဲ႔ေဝးတာ။ အခု အုတ္တံတိုင္းနဲ႔
စည္းျခားမထားေပမယ့္ စကားေျပာခ်င္ရင္ ဖုန္းနဲ႔ မၾကာခဏေတာ့ စကားေျပာလို႔ရတယ္။
ေဝးေဝးေပမယ့္ နီးတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ရေတာ့တယ္။
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခက္အခဲေတြကို အျပန္အလွန္ ကူညီဖူးသူေတြပါ။ မၾကာခဏ
စကားေတြလည္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ လူခ်င္းကေတာ့ သူလည္းကိုယ့္ကို မေတြ႔ဘူးသလို
ကိုယ္လည္း သူ႔ကို မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ ေထာင္ထဲက အမွတ္ရစရာေတြထဲမွာ
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကလည္း အမွတ္ရစရာတခု ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
အရွင္ဇဝနသည္ ႏိုင္ငံေရး
အက်ဥ္းသားေဟာင္း ျဖစ္ၿပီး သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔၊ မဲေဆာက္႐ံုး၏ တာဝန္ခံလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က
ေရႊျပည္သာ သံဒင္းရပ္ကြက္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင္႔ အေျခခံ
အဂၤလိပ္စာဆိုၿပီး ေႏြရာသီ သင္တန္းတစ္ခု ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီသင္တန္းမွာ
ေလး၊ ငါးႏွစ္သား ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ အေမးကို ေျဖဖို႔ အေျဖမရွိ
ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းအမ်ိဳးစားက “Yes or No question” ပါပဲ ဒါေပမယ့္
သူရဲ့ေမးခြန္းကို “Yes” လည္းမလုပ္ႏိုင္ “No” လည္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သင္တန္းဖြင့္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ေနာက္က်ကာ ေရာက္လာတဲ့ အတြက္
မမီွိလိုက္တဲ့စာေလးေတြကုိ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဒီကေလးကို ေခၚၿပီး
ဝါးပင္ေတြရဲ့ေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ ကေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေခၚသင္ေပးခဲ့တယ္။
ကေလးရဲ့ပုံက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပုံ ေပၚပါတယ္။ လက္ကေလးေတြမွာလည္း ရႊံ ႔ေတြေပလို႔
ဗလာစာအုပ္တို႔ ခဲတံတို႔ ပါမလာေတာ့ သင္တန္းကပဲ ထုတ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကေလးက ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ခ်စ္စရာပုံေလးပါ။ “ေဟ.. သား…လာ..လာ” လို႔ေခၚလိုက္တယ္
ဆိုရင္ပဲ ေၾကာက္ရြံ႕ပုံမေပၚ ႏွစ္ခြင္းမေခၚလိုက္ရ ေရာက္လာတယ္။
