“ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ေက်းဇူးေပါ့...။ သူ႔ေက်းဇူးက သိပ္ႀကီးတာ၊ သာသနာမွာျမဲၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို ဒုကၡေအးသြားတာ သူ႔ေက်းဇူးပဲ” ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ အာလာပသလႅာပ စကားေလွ်ာက္ထား ေျပာၾကား၍ မဆံုးေသးမီမွာပင္ လွဴစရာ ပစၥည္း၀ထၳဳမ်ားနွင့္ ဒကာမႀကီးႏွစ္ဦး ေရာက္လာသျဖင့္ အာဂႏၱဳ ဦးပဥၥင္းကေလး ဦးဂုဏသည္ မသိမသာ ဆရာေတာ္ႀကီး အပါးမွ ခြာ၍ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။ ဦးဂုဏသည္ ေတာင္ပိုင္းရွမ္းျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ သာမန္ ဓမၼာစရိယ စာခ် ရဟန္းေတာ္ကေလး တစ္ပါးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ လတစ္လတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၿပီး မိတ္ေဆြ ရဟန္းေတာ္မ်ားရိွရာ ေက်ာင္းတိုက္မ်ား၌ တည္းခို၍ ဘုရားဖူးကာ ထိုမွတစ္ဆင့္ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚၿမိဳ႕မ်ားဆီသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ယခု ဤၿမိဳ႕သို႔ေရာက္၍ ေခတၱ တည္းခိုရန္ သာယာေသာေက်ာင္းႀကီးသို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထား ေျပာဆိုေနခိုက္ အလွဴအတန္းႏွင့္ ေရာက္လာၾကေသာ ဒကာမႀကီးမ်ားကို ျမင္၍ အလိုက္သိစြာ ေရွာင္ထြက္လာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး အပါးမွထ၍ ဒကာမႀကီး ႏွစ္ဦးေဘးမွ ေကြ႔ကာေလွကားဆီသို႔ လာရင္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိသည္။ ေလွ်ာက္ထားႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ဟန္ပန္နွင့္ အမူအရာေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴ၀၀နွင့္ လွလွပပ စိန္ေရႊအျပည့္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဒကာမႀကီးမွာ ၿမိ႕ခံ ဒကာမႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာရသည္။ ဦးဂုဏသည္ ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းခဲ့၍ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အုန္းပင္၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ားႏွင့္ အျခားသစ္ပင္ ပန္းပင္မ်ားပါ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတမွ် စည္ကားသာယာလွေသာ ေက်ာင္းအရာမ္ႀကီးမွာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာေတာ္ ေနေသာ ဗဟိုတိုက္ေက်ာင္းႀကီးကို အေရွ့ဘက္မွ သိမ္တိုက္၊ အေနာက္ဘက္မွ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ျဖစ္ဟန္တူေသာ သစ္သားေက်ာင္းတစ္ခုႏွင့္ ေရတြင္း ေရကန္မ်ားက ရံထား၏။ ေက်ာဘက္က်ေသာ ေတာင္ဘက္တြင္ သာယာေသာ ခေရပင္အုပ္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ယင္း၏တစ္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီရံုမ်ား ရံ၍ေနေသာ ကမၼ႒ာန္း ေက်ာင္းငယ္ေလးတစ္ေဆာင္ကို ေတြ႔ရသည္။ သိမ္တိုက္နွင့္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ ရဟန္းသာမေဏ ၃-၄ ပါးခန္႕ျမင္၍ သံဃာမ်ားမ်ား မရိွဟု ထင္ရသည္။ ညေနပိုင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အိမ္ျပန္ခိ်န္ ျဖစ္၍ ေက်ာင္းမွာ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ဦးဂုဏသည္ ညေနရီ ေလခ်ိဳဖ်န္းတြင္ ပန္းနံ႔ကေလးမ်ား သင္းေနေသာ ကမၼ႒ာန္း ေက်ာင္းကေလးေပၚသို႔ တက္၍ ၾကည့္မိ၏။ ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္နွင့္ သင္ျဖဴးတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားၿပီး ေခါင္းရင္းဘက္ စာအုပ္စင္ ကေလးတြင္ သားေရဖံုး စကၠဴဖံုး စာအုပ္ ၁၀-အုပ္ခန္႔ ေတြ႔ရသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေန႔လယ္ေန႔ခင္း လာေရာက္ ေနသန္႔စင္ရာဌာနဟု ေတြးမိ၏။ ဦးဂုဏသည္ ယပ္လဲွ တရားစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ ၾကည့္ရင္းက စာအုပ္တြင္ စိတ္၀င္စားသြားမိသည္။ စာ၌ မည္မွ် ၾကာေအာင္ စိတ္၀င္စားသြားမိသည္ မသိ။ ေခါင္းရင္းဘက္က်က် ခေရပင္ႀကီးဆီမွ စကားသံထြက္လာမွ စာအုပ္ကို ခ်လိုက္မိ၏။ ''ဒီေနရာေလးက သိပ္ေအးတာ၊ ခေရပင္ရိပ္ႀကီးကလည္း ေကာင္းပါဘိသနဲ႔။ ဒီေက်ာင္းကေလးဟာ ဦးသုန္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း လာေနတာေပါ့'' ၿမိဳ႕ခံဒကာမႀကီးအသံ ျဖစ္၏။ ဦးသုန္ ဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဘြဲ႔ပင္ ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ ''ေက်ာင္းေပၚက ေန႔လယ္ေတာ့ နည္းနည္းပူမွာေပါ့။ မႏြဲ႔ေရ၊ လာ ဒီနား ခဏထိုင္ရေအာင္'' ဤအသံကား ဧည့္သည္ ျဖဴျဖဴ၀၀ ဒကာမႀကီးအသံ ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔ နွစ္ဦးသည္ ေက်ာင္းကေလႏွင့္ အနည္းငယ္နီးေသာ ခေရပင္ႀကီးရင္း၌ ခေရပြင့္မ်ားကို ေကာက္ရင္း ထိုင္ၾကသည္။ ဦးဂုဏကား ေက်ာင္းကေလးေပၚမွ ဆင္းခိ်န္မရေတာ့ဘဲ မျမင္ရေသာ ဒကာမႀကီးႏွစ္ဦး၏ စကားသံကို နာခံေနမိရက္သား ျဖစ္ေန၏။ "ဦးသုန္နဲ႔ မမမိ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ကြာသလဲ'' ၿမိဳ႕ခံဒကာမႀကီးအသံ ျဖစ္သည္။ ဦးဂုဏကား တအံ့တၾသ နားစြင့္မိသြားေလသည္။ ''၅-ႏွစ္ပဲ ကြာပါတယ္။ သူ မမမိနဲ႕ ေျပးၾကတုန္းက သူက အသက္ အစိတ္၊ မမမိက အသက္ႏွစ္ဆယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး မမမိ ေကာလိပ္ သြားမယ့္ဆဲဆဲမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖတို႔က အတင္း လိုက္ေခၚၿပီး ခဲြလိုက္တာ'' ဦးဂုဏ ဟယ္ခနဲ အသံထြက္လုမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဤၾကည္ညိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ငယ္ျဖဴစင္စစ္ မဟုတ္ပါလားဟု ယခုမွ သိရ၏။ ''ေနာက္ မမမိတို႔ ျပန္မေပါင္းမိေတာ့ဘူးေနာ္'' ''အစကတည္းက ေပါင္းကို မေပါင္းလိုက္ရပါဘူးေလ။ ဦးသုန္...အဲ အဲဒီတုန္းက ကိုသန္းေမာင္ ဆိုပါေတာ့။ သူက ေကာလိပ္ကထြက္လာျပီး ၿမိဳ႕အုပ္အလုပ္ရမယ့္ဆဲဆဲ၊ မမမိကလည္း ေကာလိပ္သြားမယ့္ဆဲဆဲ၊ ခင္လည္းခင္ အိမ္နီးခ်င္းလည္း အိမ္နီးခ်င္းဆိုေတာ့ ျဖစ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ထြက္ေျပးၾကလို႕ ေန႔မကူးဘူး။ အေဖတို႔ ေရာက္လာေတာ့...'' ''ေၾသာ္... ေၾသာ္'' အသံျပတ္သြားသည္။ မည္သူကမွ် စကားမဆက္ၾက။ ဦးဂုဏကား အသက္ျပင္းျပင္း မရွဴ၀ံ႔။ ဇာတ္လမ္းမွာ စကတည္းက အလြမ္းနွင့္ ထြက္ေနေသာဇာတ္ပါလားဟု ေတြးေနမိသည္။ ေရွ့လာမည့္ ဇာတ္လမ္း အဆက္ ဘယ္လိုလဲဟုလည္း နားစြင့္မိသည္။ ၾကာၾကာ မေစာင့္ရပါ။ ၿမိဳ႕ခံဒကာမႀကီးအသံ- ''ဒါနဲ႔ မမမိတို႔ ျပန္ဆက္မိေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘူးလား'' ''မႀကိဳးစားဘဲ ေနပါ့မလား မႏြဲ႔ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေလာက္ပဲ ကံက ပါတယ္ထင္ပါရဲ့။ ေဟာ... ေျပာရင္း ကားလာၿပီ။ လာ...လာ သြားၾကစို႔။ အေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ဆိုသလို ေက်ာင္းေရွ့ေပါက္မွ ဂ်စ္ကားကေလးတစ္စင္း ၀င္လာသည္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဒကာမႀကီးႏွစ္ေယာက္ကား စကားကိုျဖတ္ကာ ခေရပင္ရင္းမွထ၍ ဂ်စ္ကား ကေလးဆီသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာသြားၾကေလသည္။ ေက်ာင္းႀကီးေပၚသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္းက ကားေပၚသို႕ တက္သြားသည္ကို ဦးဂုဏ ၾကည့္ေနမိသည္။ လာ၍ႀကိဳေသာ ကားကေလးသည္ ဒကာမႀကီး ႏွစ္ဦးကို တင္ေဆာင္ကာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး အရိပ္အေယာင္ကား မျမင္ရေပ။ ဦးဂုဏသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးရိွရာ တိုက္ေက်ာင္းေပၚသို႕ တက္ခဲ့ ေလသည္။ ကိတ္မုန္႔၊ ယိုဘူး၊ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား စေသာ လွဴဖြယ္၀ထၳဳမ်ားကို ကိုရင္တစ္ပါးက သိမ္းဆည္းေန၏။ ဦးဂုဏ တက္သြားေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးကို မူလေနရာမွာပင္ ေတြ႔ရေလသည္။ အနီးတြင္ ထိုင္ကာ ရိွခိုးဦးခ်ၿပီး ဆက္လက္ စကားေျပာဆိုေနေလသည္။ ''တပည့္ေတာ္ အသက္ ၅၈ ႏွစ္၊ ၀ါေတာ္ ၃၃ ၀ါပါ။ ၅ ႏွစ္ လြန္မွ ရဟန္းျဖစ္တာေပါ့'' ည ၈-နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ျပင္ဆင္ေပးထားေသာ အိပ္ရာေပၚ၌ ဦးဂုဏက ခပ္လွ်ိဳးလွ်ိဳး ထိုင္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အနီးရိွ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ ထိုင္ကာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကို စကားစပ္မိရာမွ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ''သင္ခန္းစာေပါ့ ဦးပဥၥင္း၊ ေျပာရမွာ မရွက္ပါဘူး။ အဲဒီ ညေနကလာတဲ့ မမိက ေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ငယ္ရည္းစားေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႕ သေဘာတူ ထြက္ေျပးၾကေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ေန႔လယ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာ သူ႔မိဘေတြက ညေနေရာက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္သိမ္းသြားၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူလည္း ငိုယို ပါသြားတာပဲ'' 'မႀကိဳးစားဘဲ ေနပါ့မလား မႏြဲ႔ရယ္' ဆိုေသာ ဒကာမႀကီး စကားကို ၾကားေယာင္ေနမိသျဖင့္ ဦးဂုဏသည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားသည့္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ရဟန္းခံလိုက္ရသည့္ အျဖစ္ကို နားမလည္နိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔ ဆက္လက္ မိန္႔ၾကားမည္ကို နားေထာင္ေနမိသည္။ ''တပည့္ေတာ္လည္း ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္ကလည္း ထြက္ထြက္နဲ႔ ရဟန္းခံလိုက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့မွ စဲြလမ္းစိတ္ကို အေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ျဖတ္ရတာပဲ။ မမိကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မျဖတ္နိုင္ရွာဘူး။ လူလႊတ္၊ စာေပးနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္လည္း ပထမေတာ့ စာျပန္ေသးတယ္။ ရဟန္း တစ္၀ါ ရၿပီးတဲ့အထိ စိတ္မၿငိမ္ေသးဘူး။ ျပန္ထြက္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး၊ ဒီအတိုင္း ဆက္ေနရ ေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း လံႈေဆာ္ေနေတာ့လဲ ဒီလိုေပါ့ေလ။ ဥပဇၩာယ္ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အေၾကာင္းသိထားေတာ့ တရားေဟာ၊ တရားထိုင္ခိုင္းနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ သူ႔စိတ္ေၾကာင့္ သမာဓိမွ မရတာဘဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ေက်းဇူးေပါ့။ သူ႔ေက်းဇူးက သိပ္ႀကီးတာ။ သာသနာမွာ ျမဲၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို ဒုကၡေအးသြားတာ သူ႔ေက်းဇူးပဲ ဦးပဥၥင္း'' ''ဘယ္သူ႔ ေက်းဇူးလဲဘုရား။ ဒကာမႀကီး ေဒၚမိ ေက်းဇူး ပဲလား'' မေအာင့္နိုင္ေလာက္ေအာင္ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္လာေသာ ဦးဂုဏက လႊတ္ခနဲ ျဖတ္၍ ေမးလိုက္မိသည္။ ''ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလည္း ဦးပဥၥင္းရဲ့။ မမိက ထြက္လာဖို႔ခ်ည္း လူလႊတ္ စာပို႔ေနတာ။ ေက်းဇူးရွင္က ပရိယတၱိ စာေပေပါ့။ ဒါေျပာခ်င္ေနတာ၊ တပည့္ေတာ္လည္း သမာဓိက မရ။ မမိဆီ စိတ္ေရာက္ၿပီး ဂေယာက္ဂယက္နဲ႕ ထြက္ရေကာင္းႏိုးႏိုး ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ပထမ၀ါတြင္းက သၿဂၤိဳဟ္တစ္၀ါ၊ သဒၵါတစ္၀ါ စ,တက္ရတယ္။ ပါတိေမာက္ေတာ့ ပါဠိပဲ က်က္ရေသးတယ္။ စာထဲလည္း သိပ္စိတ္မ၀င္စား ေသးဘူး။ ေနာက္ သၿဂိၤဳဟ္ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ျငိမ္ေအာင္ ဆိုၿပီး စာကို သူမ်ားဆိုတာ မလိုက္ဘဲ ဆရာေတာ္ဆီမွာ ကိုယ္တိုင္ စာဆိုတယ္။ ပါတိေမာက္ပါတက္၊ အားတဲ့အခိ်န္ ပါဠိက်က္၊ ညလည္း အအားမေနဘူး။ ပုဒ္စစ္၊ ေနာက္ ၀ီထိလက္ရိုး၊ ၿပီးေတာ့ ည၀ါ မာတိကာ ဓာတုကထာေပါ့ကြယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔၀ါ သံုး၀ါ၊ ည၀ါ တစ္၀ါ၊ တစ္ခါတေလ လိုက္၀ါေကာဆိုရင္ ေန႕၀ါ ေလး၀ါ ငါး၀ါမ်ားေတာင္ ရိွတယ္။ စာက်က္တာနဲ႔ဆိုရင္ အခိ်န္အားကို မရိွေတာ့ဘူး။ စိတ္ကို ဟိုဘက္ မေရာက္ေအာင္ ပရိယတ္နဲ႔ ကံ်ဳးသြင္းပစ္လိုက္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္လေလာက္မွာဆိုရင္ စိတ္ဟာ ၿငိမ္သြားျပီး မမိကိုလည္း သိပ္သတိမရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စာထဲမွာပဲ စိတ္ကို သြင္းထား လိုက္နိုင္ၿပီကိုး။ ဒါနဲ႔ မမိဆီကလည္း စာအလာကဲ်သြားျပီး ေနာက္ တစ္နွစ္ခဲြေလာက္က်ေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ပိုင္းမွာ အရာရိွတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း ေနာက္ မနၱေလးမွာ ၃-၀ါ၊ ပခုကၠဴမွာ ၂-၀ါ ေနၿပီး ရန္ကုန္မွာ ၅-နွစ္ေလာက္ ၾကာေသးတယ္။ မမိနဲ႔လည္း ခဏခဏ ျပန္ေတြ႔ပါရဲ့။ သူလည္း သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္သြားပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ခဏခဏ လာၿပီး ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဆြမ္းလည္းပင့္ၿပီး ကပ္ပါတယ္။ သူ႔ဒကာကလည္း အေၾကာင္းသိေနေပတဲ့ တပည့္ေတာ္ကို ယံုၾကည္ၿပီး ၾကည္ညိဳေနတာပါပဲ။ ေနာက္တပည့္ေတာ္ ကိုယ့္ဇာတိ ဒီေနရာ ျပန္ ေရာက္ၿပီး ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္လာတာပဲ။ အဲ...ထူးတာက...'' ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ စကားကို ျဖတ္၍ ေရအိုးစင္ ရိွရာသို႕ ၾကြသြားကာ ေရေသာက္ေနေလသည္။ ဘာထူးတာပါလိမ့္။ ေဒၚမိ ကိစၥလား။ ဒီျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚမိ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္ၾကဦးမွာလဲ။ ဦးဂုဏကား ဆရာေတာ္ႀကီး စကားျဖတ္ထားဆဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနမိေလသည္။ အဆက္ကိုလည္း အလြန္သိခ်င္ ေနေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ေရအိုးစင္မွ ျပန္လာၿပီး ၿငိမ္းလုၿငိမ္းခင္ ျဖစ္ေနေသာ ဘုရားမီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ယပ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခတ္၍ ၿငိမ္းသတ္ေနျပန္ေသးသည္။ ဦးဂုဏ စိတ္ထဲတြင္ ၾကာလိုက္တာ ေနာ္ဟု ညည္းတြားမိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မူလေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္ရင္းက စကားကို ဆက္သည္။ ''ထူးတာကေတာ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးဟာ မမိရဲ့ မိဘေတြ ေဆာက္တဲ့ ေက်ာင္းေပါ့'' ''ဟင္'' ဦးဂုဏ အံ့ၾသ၍ ဟင္တစ္လံုး မသိမသာ ထြက္သြားမိေလသည္။ ''အင္း... ဦးပဥၥင္း အံ့ၾသမယ္ဆိုလည္း အံ့ၾသစရာေပါ့၊ မမိ မိဘေတြက အစကဆို ဘယ္ယံုမလဲ၊ ေနာက္ သူတို႔လည္း ရန္ကုန္ ေရာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္ မမိတို႔အိမ္မွာ ဆြမ္းစားရင္းနဲ႔ ေတြ႔ၾကဆံုၾက ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကဆိုၾကရာက ယံုၾကည္ၿပီး ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး အျဖစ္ တပည့္ေတာ္ကို ပင့္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ျခံဳလိုက္ေတာ့ ဦးပဥၥင္းေရ... တပည့္ေတာ္ကို ဒီဘ၀ ေရာက္ေအာင္ ပရိယတ္စာေပက ပို႔ေဆာင္ေပးလိုက္တာပဲ။ ပူျပင္းတဲ့ ကိေလသာစိတ္၊ တဏွာစိတ္ေတြကို ပရိယတ္ စာေပက ႏိွမ္ေပးတယ္။ လြမ္းမႈ၊ ေဆြးမႈ၊ ပူမႈ၊ ေလာင္မႈဆိုတဲ့ စိတ္ဆိုး စိတ္ပဲ့ေတြကို ပရိယတ္ စာေပက ျပဳျပင္ေပးတယ္။ ဒီစိတ္မ်ိဴးေတြ ဘယ္ေလာက္ တပ္ခီ်လာလာ ပရိယတ္စာေပကိုသာ အၾကားအေပါက္ မရိွေအာင္ လုပ္ေပး။ ေတြးခိ်န္ ေဆြးခိ်န္ မ၀င္နိုင္ေအာင္ ပရိယတ္စာေပနဲ့သာ ကာကြယ္ေပး၊ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္ေတာ့တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ ဒီစိတ္ေတြ နိုင္ေအာင္ ပရိယတ္ ကိုခ်ည္း ဖိသင္တာ တစ္၀ါနဲ႔ နိုင္တာပဲ။ ပရိယတ္အစြမ္းဟာ သိပ္ထက္ျမက္တာပဲ၊ ဒီလို အပူအေဆြး ကင္းရံုတင္ မကဘူး၊ ႀကိဳးစား အားထုတ္ရင္းနဲ႔ အစိုးရဓမၼာစရိယလည္းေအာင္၊ သက်သီဟဓမၼာစရိယ လည္းေအာင္၊ ေစတီယဂၤဏေတာင္ ဆက္လုပ္ဦးမလို႔၊ ဒီလာၿပီး ေက်ာင္းလက္ခံလိုက္တာနဲ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ မမိတို႔ လင္မယားေရာ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြေရာ ေက်ာင္း ဒကာ၊ ဒကာမ အရင္းအခ်ာေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ ဒါ ပရိယတ္ စာေပရဲ့ ေက်းဇူး၊ သူ႔ေက်းဇူးေပါ့ ဦးပဥၥင္း။ ဦးပဥၥင္းလည္း အသက္ ငယ္ပါေသးတယ္။ ပရိယတ္ကို မလႊတ္နဲ႔ဦး။ ပရိယတ္ဟာ မ်က္ေမွာက္ လက္ေတြ႔မွာလည္း အပူအပင္အားလံုးကို ခုတ္ျဖတ္ၿပီး အေအးဓာတ္ကို ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါထက္ ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ရင္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပရိယတ္စာေပ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အျမဲသတိရေနၿပီး စကားစပ္မိတိုင္း ကိုယ့္အျဖစ္ကို နမူနာတင္ တိုက္တြန္းရတာပဲ။ အင္း... ပရိယတၱိ ပရိယတၱိ၊ သူ႔ေက်းဇူး သူ႔ေက်းဇူး။ သူ႔ေက်းဇူး ႀကီးလွပါေပတယ္။ ဘုရား... ဘုရား။ အမယ္ ၁၁-နာရီေတာင္ ထိုးၿပီး သြားပါပေကာလား။ ကဲ-ကဲ ဦးပဥၥင္း ကိ်န္းဦး... ကိ်န္းဦး'' ဦးဂုဏသည္ကား ကုလားထိုင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးအား အလြန္ၾကည္ညိဳစြာ လက္အုပ္ခီ်မိုး ရိွခိုး၀တ္ခ်ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္လိုက္ရင္းက ပရိယတၱိ ေက်းဇူးကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေတြးေတာေနမိေလသည္။ ျမတ္သတိ၀ါဒီမဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၀ ခုနွစ္။
No comments:
New comments are not allowed.